Het is vandaag zondag, de zon schijnt verrukkelijk! Het is de eerste echt mooie lentedag. Zoals bijna elke ochtend heb ik met mijn dochter en kleindochter onze honden uitgelaten. Bij de buurboer zagen we het eerste kalfje door de wei dartelen. Je kan het niet anders noemen. Als zo’n Uber vrolijk beestje met alle vier zijn slungelpoten en een wild schuddend wiebelhoofd achteruit door de wei springt. ‘Mama, wat doetie nou?’ ‘ Dat kalfje is aan het dartelen.’
Weer prijzen we ons gelukkig met onze woonomgeving. Je zal nu maar op een flat wonen, met een klein balkon niet op het zuiden bijvoorbeeld. We genieten van de zon, het windje en de rust. Het vee, de boerderijen…. ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld, over hoe het is geweest en dat dat nooit voorbij zou gaan, dringt zich aan ons op.
Natuurlijk was niet alles vroeger beter. Lang niet alles. Maar genoeg om over te mijmeren, met een kop koffie of een wijntje in de zon. Opgehokt in je achtertuin of op je balkon.
Gisteren aten we overheerlijke Risotto, met paddenstoelen, nootjes en spinazie. Eten zonder vlees was nog nooit zo vanzelf gegaan.
Mijn Vega-recepten worden allemaal nog uitgewerkt en verzameld. Maar vergeet niet: Wij Bourgondiërs blijven eten, zoals we gewend zijn! Dus, doe gewoon alvast lekker mee op je eigen manier! Als ik het kan….
Renate je schrijft mooie teksten, daar niet van. Maar het stukje over “je zal maar op ’n flat wonen met balkon op het zuiden” is grievend voor heel veel mensen die niet anders kunnen wonen.
Oh Jeroen Hilhorst. Dank voor deze opmerking! Dit had ik niet voorzien hoor, ik heb zelf op allerlei plaatsen gewoond. Ook op flats, galerijflats, dan moest je met je stoeltje aan de kant als de buurvrouw er langs wilde naar het portiek 🙂 Het is nooit mijn bedoeling om te grieven. Ik ben mij juist zeer bewust hoe bevoorrecht wij op dit moment zijn. Dank voor je reactie!
Dank voor je begrip… en ik blijf je volgen.