Vanmorgen vroeg stuurde mijn dochter mij de foto van de heerlijke Gordita’s die we gisteren aten, en meteen daar achteraan een linkje naar een artikel over Henk Krol, de leider van de 50plus partij. Nou waren de foto’s niet echt aantrekkelijk, maar het artikel over meneer Krol vond ik heel herkenbaar!
Enkele jaren geleden, toen mijn uithuizige zoon besloot vegetariër te worden, verdacht ik hem er weleens van maar wat te kletsen, als ik hem vroeg of hij zijn vlees dan niet miste! Omdat ik wist dat hij het altijd net zo lekker had gevonden als wij allemaal. Ik dacht: dat hij uit overtuiging geen vlees wil eten, dat is prima, maar hij moet nu niet gaan zeggen dat hij het ineens niet meer lust, want daar trap ik niet in!
Nu ik zelf een kleine twee weken bezig ben, moet ik echter toegeven, dat het denken aan dikke lappen vlees, of rode bloederige biefstukken, stoofpotten met grote stukken rund, hele kippen, gevuld met ui en belegd met spek tegen het uitdrogen… Al die dingen waarbij vroeger (twee weken geleden) het water nog in mijn mond liep als ik er aan dacht, die komen me nu niet meer zo smakelijk voor. Eerlijk waar, ik hoef ze niet.
Ik zal niet zeggen dat ik het niet meer lust, maar ik zal er niet voor omlopen. Heel eerlijk gezegd zie ik er tegenop om het voorraadje dat nog in de vriezer ligt aan te spreken.
Ik weet hoe onwaarschijnlijk dit klinkt. Toch is het waar. En daarom vond ik het artikel over Henk Krol zo verrassend en goed om te lezen. Want ook hij zegt precies hetzelfde. Gelukkig kan ik hier bevestigen dat hij daarover waarschijnlijk niet liegt.
Een goede reden om het ook eens te proberen vind je hier:
