Mijn hart huilt

Ik ben geen politicoloog, maar het wankelen van onze maatschappij voel ik onder mijn voeten. Je moet een keuze maken, zegt een buurman. Ook hij is bang. Kijk om je heen, naar wat er gebeurt. Dichtbij en niet alleen in verre landen. Vrouwen worden daar gestenigd, maar ook hier besneden op jonge leeftijd en gesluierd. Dat is cultuur. Zelf vieren we een volksfeest met een oude bebaarde man en een club zwart geschminkte clowneske types. Ook cultuur. Ik walg van besnijdenissen. Een ander walgt van bebaarde witte mannen of tja. Natuurlijk is dat een krom vergelijk. En toch.

Blijf van mijn cultuur af, schreeuwt half Nederland.

Ik maak jullie allemaal dood, zegt een jongetje van vier jaar, zwaaiend met een volwassen wapen in een of ander kamp. Hij heeft nog nooit een cadeautje van Sinterklaas gekregen.

Er zijn er ook die hun cultuur ontvluchten en proberen hier een beter bestaan te vinden. Dat is ook eng, want ze krijgen een fiets en een huis en ze mogen met € 250,- naar de kringloop. En wij Nederlanders krijgen dat allemaal niet. Maar ja, wij hebben een Sinterklaas…

Wij maken een cruise, zij maken een cruise. In een zeecontainer.

Is er dan niets dat ons kan verbinden? Zijn we niet eens een klein beetje gelijk?

Ben ik een linkse idioot? Nee joh. Ik heb niet eens last van een religie. Wel heb ik een kleindochter. En daarom zou ik zo graag een beetje minder van alles willen. Minder haat. Minder ik. En ook een beetje meer. Meer begrip. Meer wij.

Voor mijn lieve kleinkind wil ik zo graag geloven dat het toch nog beter kan worden. Een klein beetje meer hoe het was. Meer neutraal. Meer samen. Het maakt mijn kleindochter niets uit wat voor kleur de Pieten hebben. Mij ook niet, maar als het je wel uitmaakt, dan moet je oppassen! Voor wie? Oppassen!

Vandaag ben ik verdrietig. Ik luister Simon and Garfunkel, dat doet me aan mijn eigen oma denken. Zij was mijn bridge over troubled water. Zij zou voor mij hetzelfde gewenst hebben als ik voor mijn kleine meisje. Maar wat zou ze hebben gedaan…? Wat kan ik doen?

Ik daag alle grootmoeders uit. Uit alle culturen, aanwezig in dit land of ver daarbuiten, om het antwoord te vinden. Om een brug te slaan naar de toekomst. Voor onze kleinkinderen.

Geef een reactie