Het leven moest je leven, en dansen kon je op elke muziek. Een Foxtrotje. Of een wals. ‘Er mag hier ook gelachen worden,’ riep Cees, als hij het kroegje binnenliep en de sfeer kwam hem te stoffig tegemoet. Niet veel later werd het dan meestal ook wel gezellig. Soms zo gezellig dat de muziek wat harder ging. En een enkele keer tot het uitbundige toe, wanneer de stamgasten van hun krukken kwamen en rond zwierden op Amy Mc Donald of Dean Martin. That’s Amore!
Ik zou nog zo graag een keer zo’n maffe wals dansen met hem.
