Mijn vriendin krijgt het van putdeksels. Een scheut van onderen. Zij voelt een nijpende angst voor de diepte, wanneer ze op zo’n put zou stappen. Haar angst is zo diepgeworteld dat ze al naar adem snakt als ze vanuit de verte een putdeksel ziet. Zo’n scheut heb ik nou ook. Al is het niet van putten of deksels. Wel heb ik mijn leven lang gedacht dat ik de enige was die dubbelsloeg met een vlijmend zwaard tussen mijn benen, telkens als een geliefde in mijn blikveld op het punt stond zichzelf te bezeren. Ben ik gelukkig toch normaal. Toch?
Gekliefde vrouwen (in 99 woorden)
