Het is meer dan veertig jaar geleden, dat ik op mijn nieuwe laarzen achter haar kist mijn jeugd uit liep. Maar dat wil niet zeggen dat zij niet meer bij mij is. Welnee. Ik adem en voel haar. Ik leef haar. Mijn vier kinderen heb ik opgevoed met de intentie een fractie van de liefde die ik van haar ontving door te geven. Meer achtte ik eenvoudig niet mogelijk. En nu is er iemand die mij diezelfde heldennaam geeft. Oma. ‘Ga zitten en eet,’ zeg ik. Precies zoals zij. Streng! Maar met één oog al op de groenbak.
Oma (in 99 woorden)
