Wanneer je ’s morgens voor het eerst Facebook opent krijg je regelmatig een herinnering te zien, van dezelfde datum één of meer jaren geleden. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar mij maakt dat de laatste tijd vaak droevig.
Drie jaar geleden, op deze datum, liep ik namelijk met de hond door ons mooie kleine bos de Ezel hemel en fotografeerde de sprookjesachtige Anemoontjes die talrijk langs het bospad groeiden. Zo mooi! Het is natuurlijk het contrast met deze onzekere en donkere tijd, dat mij op zo’n moment droevig maakt en aan het denken zet.
Droevig is vooral het vele leed, en de onmacht die mensen ervaren wanneer geliefden op de Intensive Care liggen en komen te overlijden. Droevig is dat diverse stromen zich in allerlei bochten wringen, van regeringsleiders tot verpleegkundigen in de ziekenhuizen en dat toch niet alles gaat zoals iedereen zou willen. Aan het denken word ik gezet door berichten die ik lees over de oorzaak van deze ramp. En over de uitkomst van deze ramp. Hoe zal het straks, als het opwaaiende stof is gaan liggen, verder gaan met ons? Met de wereld?
Zeker is dat er veel veranderd zal zijn. Zeker is ook dat er heel veel zal moeten veranderen! Als we niet in herhaling van deze ramp of nog erger willen vallen.
We moeten allemaal doen wat we kunnen. Goed zorgen voor onszelf en de mensen dicht om ons heen, en ook een beetje beter proberen te zorgen voor de wereld en haar gezondheid.
Het is niet veel, wat ik persoonlijk bijdraag, dat weet ik wel. Maar ik hoop dat het helpt om zo min mogelijk vlees te eten. En ik hoop daar nog een paar meer mensen warm voor te krijgen, want elke druppel op de gloeiende plaat zorgt toch voor een beetje verlichting en samen krijgen we die plaat wel afgekoeld en weer in zijn oorspronkelijke vorm terug.
Mijn Vega-recepten worden allemaal nog uitgewerkt en verzameld. Maar vergeet niet: Wij Bourgondiërs blijven eten, zoals we gewend zijn! Dus, doe gewoon alvast lekker mee op je eigen manier! Als ik het kan….
